Zeker gezien de druk op de gemeentelijke organisatie is het natuurlijk mooi als inwoners zelf dingen oppakken. Denk bijvoorbeeld aan elkaar helpen met oplossen van schulden, beheren van maatschappelijk vastgoed, vinden van werk, activiteiten voor de buurt te organiseren enzovoort. Toch blijkt de samenwerking met initiatieven van inwonerscollectieven vaak moeizaam te verlopen. Het is de vraag waar het dat aan ligt. Het leek zo mooi met de invoering van de wijkteams; van individueel naar collectief. Dat wil zeggen niet allemaal persoonlijke hulpverlening maar inzet op gemeenschapsvorming en zelforganisatie. Maar in de praktijk domineert na al die jaren nog steeds de een op een relatie tussen cliënt en hulpverlener. Sociale coöperaties worstelen ermee dat gemeenten hun meerwaarde niet erkennen. Sociale ondernemingen ervaren tegenwerking van de werkbedrijven van gemeenten. Welke belangen spelen hier? Zijn professionals bang om hun werk te verliezen? Vertrouwt het gemeentelijk apparaat er wel op dat inwoners in staat zijn om zaken duurzaam goed te regelen onderling? Is er reëel risico op aansprakelijkheid in geval van ongeval of schade?

Wat zijn de voorbeelden waar het wel lukt en wat maakt het verschil?